അവളും കുഞ്ഞുസൂര്യനും .

അവള്‍ ,  ഋതുക്കളില്‍ വസന്തമായ്‌, നേര്‍ത്തോ-

രരുവിതന്‍ ഗാനമായ്‌ തെന്നലായ്‌ 

അവളേ കുരുത്തോല മാല ചാര്‍ത്തും ചൈത്ര-

രജനിയായ് മുന്നിലൊരുങ്ങിനിന്നു ..

അവള്‍ ,  ശിലയായ്‌ നീതിസാരങ്ങള്‍ തന്‍ 

ഫലകമായ്‌ പെരുവഴി വക്കില്‍ നിന്നു

അവളഗ്നികുന്ടത്തിലുയിരോടെ ചാടിയോ-

രമൃത കണം പോലുയര്‍ന്നു വന്നു .

അവളെ ചാരമിഴികള്‍ തന്‍ കരടായി , പതിയുടെ 

കഠിനഹൃത്തിന്‍ ദണ്ഡനമേറ്റു വാങ്ങി,

അവള്‍ ഘോരവിപിനത്തിന്‍ വിരഹിയായ്‌ ,

ഭീതിയായ്‌ ഒരു പെരുമ്പാമ്പിന്‍പിടിയിലായോള്‍ ..

അവളെ ഗ്രീഷ്മഭൂവിന്‍റെ പൊരിയും കിനാക്കള്‍ക്ക് 

കുളിര്‍തൂകി വര്‍ഷാംബുവായ്‌ വന്നു!

അവളലമുറയിട്ടു തലതല്ലി വീഴുമൊ-

രലകടലായ്‌, അമ്മയായ്‌ നിന്നു.

അവള്‍ ശതാബ്ധങ്ങളായബലയായടിമയായ്‌

ഉഴറിപ്പിടഞ്ഞു കരഞ്ഞു വീണോള്‍ ..

അവളുടെ നിശ്വാസമൊരു കൊടുംകാറ്റായ് 

കുലപര്‍വതങ്ങള്‍ കടപുഴക്കും.

അവളുടെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തിലൊരു കുഞ്ഞു 

സൂര്യനിന്നുണരുന്നു, മുഷ്ടി ചുരുട്ടുന്നു.